گـدای کـوی تـو آقـاسـت یـا ابـاالحـجـة            که زیـر سـایــۀ مـولاسـت یـا اباالحجة

نـگـفـتـه، حـاجـتِ دل را بـرآوری آقـا            ز بس که لطف تو با ماست یا اباالحجة

به خـوان نـعـمت تو انـبـیاء بـنـشـسـتند            که دست جود تو غوغاست یا اباالحجة

هــزار حـاتـم طـایـی گـدای سـفـرۀ تـو            که سفـره دار تو یکـتـاست یا اباالحجة

که گفته گوشۀ تبعید فیض جاری نیست            کـرامـت تـو ز بـالاسـت یـا ابـاالحـجـة

بهارها همه دم صحـبت از گُـلت دارند            گُـل تو یـوسف زهـراسـت یا ابـاالحجة

هزار یوسف مصری غـلام یـوسف تو            دَمَت هـزار مـسـیـحاسـت یا ابـاالحجـة

خــبـر دهـنـد به اردوی ســوگـوارانت            بـسـاط نــالــه مـهـیّـاسـت یـا ابـاالحـجة

صـدای نـالـۀ مـهـدی به گـوش می آیـد            که نـور چـشـم تو تنهـاست یا اباالحجة

عـزای غـربت تو بـوی مـجـتـبی دارد            دلـت کـرانــۀ غــم هـاست یا ابـاالحجـة

مخور که زهر جفا در طعام می ریزند            کـنـار سفــره ات اعـداست یا اباالحـجة

فراق و غربت و تبعید و رنج، قوت تو شد            که غصه یـار تو مـولاست یا اباالحجة

هـنـوز یـار نـداری که یــاری تو کـنـد            که از مـزار تـو پـیـداست یا ابـاالحجـة

شکسته باد نظامی که حرمت تو شکست            مـزار تـو هـمه دل هــاست یا ابالحـجة

هـزار گـنـبـد تابـان به مـرقـدت روشن            که فرشت عرش معلّاست یا اباالحجـة

مـلائک حـرمـت با وقـار می گــویـنـد:            که کـربلای تو این جـاست یا اباالحجة